Iako su Turci posle neuspele opsade Beča uglavnom proterani iz Ugarske između 1686. i 1688. godine, oni ipak organizuju nekoliko napada u pokušaju da povrate izgubljene teritorije. Tako velika Turska vojska od oko 120.000 vojnika predvođena mladim sultanom Mustafom II 27. avgusta 1697. godine prelazi iz Banata preko reke Tise kod Titela koji su potpuno uništili i upućuje se prema Petrovaradinu. Ali pošto je austrijska vojska pod komandom princa Eugena Savojskog stigla na vreme u Petrovaradin u noći između 7. i 8. septembra, Turci se okreću na sever da bi preko Srbobrana i dolinom Tise napali Segedin. Iako iscrpljeni od višednevnog marša, austrijski vojnici odmah sutradan kreću za njima. U Srbobran su snage princa Eugena stigle ujutro 9. septembra i zatekle uništen most preko Crne bare, zbog čega odmah započinju popravku pod budnim okom husarske straže koja je izviđala okolni teren. Tada saznaju da su se Turci ulogorili u Senti i da umesto na Segedin, planiraju da se vrate na banatsku stranu i napadnu Erdelj.
Tokom noći između 10. i 11. septembra, u štab Eugena Savojskog dolazi kapetan srpske milicije iz Sente Jovan Popović Tekelija, prededa čuvenog dobrotvora i zadužbinara Save Tekelije. On je kao odličan poznavalac terena i prečica sproveo dva manja izviđačka odreda kroz bare i ritove uz Tisu do turskih položaja. Sutradan ujutro, 11. septembra, austrijske snage od oko 40.000 vojnika ubrazano kreću prema Senti, pa im Turci u susret pošalju manji odred predvođen Džafer pašom. Taj odred turske vojske lako je savladan, a Džafer paša je uhvaćen i doveden pred princa Eugena Savojskog kome je pod pretnjom smrću otkrio da je sultan sa konjicom već prešao Tisu preko pontonskog mosta od 60 vezanih brodova. Pešadija je ostala na bačkoj strani, dok je prilaz mostu branio mostobran. Nakon što je austrijska izvidnica potvrdila ove navode Džafer paše, uprkos naređenju iz Beča da se ne upušta u sukob sa daleko brojnijom turskom vojskom, Eugen Savojski u kasno popodne 11. septembra koristi ovu neočekivanu priliku i napada iznenađenu tursku vojsku i nanosi im najteži gubitak u celokupnoj viševekovnoj istoriji ratovanja ove dve vojske. Oko 20.000 turskih vojnika je ubijeno a još oko 8.000 se udavilo pokušavajući da se spasu u vodama Tise. Sam sultan se tokom noći spasio pobegavši u Temišvar prerušen u običnog janjičara ostavljajući iza sebe i svoj šator, municiju, tovar, kamile, konje i volove, čak i svoj harem. Za njim je do temišvarske tvrđave uspelo da se probije još oko 2.000 vojnika. Od ovog poraza turska vojska se nije oporavila i dve godine kasnije, 1699. u Sremskim Karlovcima potpisan je Karlovački mir kojim su Turci zauvek napustili ovaj deo Evrope, a Vojvodina je bila podeljena između dva carstva tako da su Bačka i Gornji Srem pripali Austriji, a Banat i Donji Srem Turskoj.
Izuzetno velike zasluge u bici kod Sente imali su i Srbi, a među njima se posebno istakao srbobranac Živojin Nikolić koji je uhvatio i živog doveo Džafer pašu u štab Eugena Savojskog, što je imalo odlučujući uticaj na odluku princa Eugena da napadne Turke. Živojinu Nikoliću je kasnije zbog ovih zasluga darovana plemićka povelja i grbovnica, a po paši kojeg je uhvatio dobio je i nadimak Džaver koji će do današnjeg dana nositi svi njegovi potmci, članovi srbobranske porodice Nikolić.
(Izvori:
Milan Stepanović, Senćanska bitka – događaj koji je preokrenuo istoriju Evrope, Ravnoplov. rs, 11.09.2019. [Tekst iz knjige Milana Stepanovića Bitka kod Sente – slika slavne istorije, Sombor, 2019] link
Milan Stepanović, Bitka kod Sente – naša najveća slika, Ravnoplov. rs, 31.05.2018, link
Siniša Đuričić, BITKA KOD SENTE 1697. Prema pismima princa Eugena Savojskog i izvorima iz Bečkog ratnog arhiva, Hrvatski povijesni portal, 01.12.2020, link
dr Radoslav Subić, Srbobranci: od 1338. do 1945, Novi Sad: Prometej, 2006.)
